RapPedagogia

- Pani Urszulo, co pani taka jakby dopiero co wstała?
- A... bo od rana na zajęciach, a do tego nie lubię rapu, ani hip - hopu.

Przyznam szczerze, że od samego początku byłam raczej negatywnie nastawiona do zapoznania się z projektem „Rap Pedagogia”. Nie lubię tego klimatu, tej muzyki i ową niechęć przeniosłam na spotkanie z panem Dobromirem Makowskim. Owszem, poszłam na spotkanie, ale to tylko i wyłącznie z poczucia obowiązku i przeświadczenia, że moje preferencje muzyczne nie zwalniają mnie o „obowiązku” zapoznania się z owym sposobem wpływania na młodzież – tym bardziej, iż ma on charakter profilaktyczny i jak się potem okazało, także resocjalizacyjny.

            Moim oczom ukazał się Pan Dobromir, który przyjechał ze swoją grupką - młody, niepozorny mężczyzna, taki „kumpel z osiedla”. Zaczęło się...

            Z perspektywy dnia dzisiejszego, kiedy jestem już po owym spotkaniu, pan Dobromir nie jest „niepozornym kumplem z sąsiedztwa” tylko człowiekiem o wielkim sercu i ogromnej pasji, a „Rap Pedagogia” to nie jakieś tam „zapodawanie rymów”, tylko pedagogia miłości do bliźniego. Pojawił się ktoś, kto wyartykułował wiele rzeczy, które siedzą w mojej głowie, które są mi bliskie. Nie było by w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie to, że nie są to puste słowa, deklaracje rzucone w przestrzeń, lecz konkretne działania. Wbrew pozorom, nie jest rzeczą łatwą, wyciągnięcie ręki do kogoś, kto stawia przed sobą bariery, ujrzenie bezbronnych i przestraszonych istot w „zdegenerowanej młodzieży”. Spotykając się z młodym człowiekiem, pedagog ma postawić odpowiednią diagnozę – diagnozy zawsze są dwie „pozytywna” i „negatywna”. Dlaczego dziecko z „trudnego środowiska” najprawdopodobniej zostanie z diagnozą negatywną? Ano dlatego, że diagnoza pozytywna pociągnie za sobą szereg zadań dla pedagoga – dziecko pozostawione samo sobie, ma małe szanse na „świetlaną przyszłość”. Niestety wielu pedagogów swą pracę ogranicza do „koniecznego minimum”. Podczas wczorajszego spotkania, wielokrotnie zostało podkreślone, że aby można było odnieść sukces pedagogiczny należy dopatrywać się w drugim człowieku tego co piękne, co dobre. Najcenniejsze co możemy zrobić dla drugiej osoby, to okazać jej swoje zainteresowanie, poświęcić jej swój czas. W ten sposób nie tylko podbudowujemy czyjeś poczucie wartości, ale także, w przypadku młodzieży, dajemy alternatywę będącą kontrą dla przestępczego sposobu życia. Niestety bardzo często młodzi ludzie widzą tylko jeden, niekoniecznie słuszny, sposób na życie, wybierają to co już znają i czy tego chcą czy nie, brną w to ślepo. Pan Dobromir poprzez freestyle stara się szerzyć wśród młodzieży postawę anty- używkową, wolną od przemocy i pełną szacunku do siebie i bliźniego.  Świadomość swej wartości, godności i mocy sprawczej. Wychodzi do ludzi, „zaczepia” ich, ofiarowuje siebie – swoją energię, swój czas i uwagę - jak sam twierdzi, to wszystko naznaczone jest błogosławieństwem Bożym. Swoją pozytywną i otwartą postawą stara się wpływać na innych, skłaniać ich do refleksji i działania, do odpowiedzialności za siebie i słabszych. To o czym mówi, być może nie jest czymś nowym, ale sposób w jaki to robi, to w jaki sposób działa, wywołuje autentyczne emocje i przełamuje pewne bariery, które sami stawiamy w stosunku do innych, do świata.

            O wczorajszym spotkaniu mogłabym napisać dużo więcej, jednakże nie zrobię tego, ponieważ choćbym napisała 20 stron, nie będzie to tekst, który odda charakter tego spotkania. Mimo swojego pierwotnego nastawienia do projektu „Rap Pedagogia”, jestem bardzo rada i jest mi bardzo miło, że jednak przełamałam swoją niechęć. Jeśli ktokolwiek z Was, ktokolwiek z Państwa, będzie miał okazję spotkać się z panem Dobromirem i zapoznać się z jego rap pedagogią, niech
to zrobi, bez względu na to jaki ma stosunek do rapu (hip – hop) bo naprawdę warto.

 

Autorka: Urszula Florczak

Urszula Florczak – studentka I roku studiów magisterskich na kierunku pedagogika resocjalizacyjna Uniwersytetu Łódzkiego. Absolwentka studiów licencjackich UŁ, kierunku: pedagogika wspierająca z profilaktyką niedostosowania społecznego. Tytuł pracy licencjackiej pod kierunkiem prof. J. Szałańskiego „Akceptacja kary przez więźniów pierwszy raz karanych i recydywistów.”